தாலாட்டு

ஆராரோ ஆரிவரோ கண்ணே நீயுறங்கு
நீயுறங்கு செல்வமே அன்னையின் அன்பாலே
அன்பாலே அணைத்திடுவேன் என்னவனும் நீதானே
நீதானே என்னுயிர்  நிம்மதியாய் கண்ணுறங்கு

- ஜன்ஸி கபூர் -

பூத்துக் குலுங்கும் பொன்னியிவள்

 

குண்டுமல்லி தேனூற்றும் கூந்தல் அலைவில்/ 
வண்ணப்பூச்சிகள் மொய்த்து விழும் விழிகள்/
தீண்டும் மருதாணிச் சாற்றிலுரசும் இதழ்கள்/
வண்ண நிலாவின் உருத்தானோ பொன்னியிவள்/

பட்டுச்சேலை மோதி யுடைக்கும் தென்றலைத்தான்/
பட்டுவிரலும் தொட்டாலோ விரியும் மொட்டுக்களும்தான்/   
கட்டுடம்பும் கருவாய் இசைந்திடும் கவிக்கே/
எட்டுத்திக்கும் பிழிந்திடும் அமிர்தமே பொன்னியவள்/

ஓத்தையடிப் பாதையிலே காத்திருக்கும் மச்சானும்/
நெத்திமுடி வருட வெடித்திடுவாள் வெட்கத்தில்/
ஆத்தங்கரையோரம் அயிரை மீன் வாசத்தை/
ஆசையாய் ஊட்டிடக் காத்திருக்கும் பொன்னியிவள்/

ஆசைகள் பல்லாயிரம் நெஞ்சில் மோதலுற/
ஆழ் துயிலிலும் கனவாய்த் தளிர்க்கும்/
ஆசை மச்சானுடன் ஆயுள்வரை சேர்ந்திடவே/
ஆவலுடன் பூப்பறிக்கின்றாள் இறையன்பும் வென்றிடவே/

ஜன்ஸி கபூர் 

தமிழ் வணக்கம்

 

கனிந்தாய் என்னுள் உணர்வாய்/
கருத்தின் சுவையாய் உயிர்த்தாய்/
கனிவால் மனதை நிறைத்தாய்/
கலந்தாய் வாழ்வின் ஒளியாய்/
இனித்தாய் மொழிக்குள் தாயாய்/
இசைந்தாய் இசைக்குள் ஒலியாய்/
இனிதாய் பிறந்தாய் தமிழாய்/
இமயமே உனையே வணங்குகிறேன்/

ஜன்ஸி கபூர்  

குறளுக்கு கவிபாடு

குறள் :- 15

கொடுப்பதூஉம் கெட்டார்க்குச் சார்வாய்மற்று ஆங்கேஃ
எடுப்பதூஉம் எல்லாம் மழை

வரண்ட மேகங்கள் வந்திங்கு போக
வாழ்வும் பஞ்சத்தில் மோதித் தவிக்கும்
வறுமை நீக்கி கெட்டார்க்கும் துணையாய்
வந்து பொழியுமே நல் மழையிங்கு

வசும்பின் துளிவீழின் அல்லால்மற்று ஆங்கே 

பசும்புல் தலைக்கண்பு அரிது. 

பெய்திடும் மழையும் பொய்த்திட்டால் புவியில்

பெருமரங்கள் ஊன்றாதே நிலத்தோ டுயிர்த்தே

பெருஞ் செல்வமாம் வாழ்வும் சுருங்கிட

ஓரறிவுப் புல்லினமும் வாடுமே பசுமையிழந்து

 
குறள் :- 17

நெடுங்கடலும் தன்நீர்மை குன்றும் தடிந்தெழிலி  
தான்நல்கா தாகி விடின். 

மேக முறிஞ்சும் கடல் நீரெல்லாம்;
மேதினில் மழையாய் வீழ்ந்திடாத பொழுது
வருந்தித் துடிக்குமே கடல்வாழ் உயிரெல்லாம்
வற்றியும் போகுமே பெருங்கடலும் வளமின்றி

ஜன்ஸி கபூர்