ஆறு வயது!
என் சகோதரி மகன்.. விடுமுறைக்காக கட்டார் தோகாவிலிருந்து அவன் குடும்பத்துடன் வந்துள்ளான். நன்றாக ஆங்கிலத்தில் விளாசுவான் பெரியோரே வியந்து நிற்கும்படி!
இன்று மாலையில் நானும் அவனும் சகோதரியும் பொடி நடையாக Foodcity டவுனுக்குப் போனோம். சல்ஹாது பாண் வெதுப்பகம் முன்னால் ஒரு சைனாக்காரன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவன் பார்வையோ இவன்மீதுதான்!
"அஹமட்......உன் இங்கிலிசில பேசு"
சொன்னேன்.
நாங்கள் அவனைக் கடக்கும்போது அவன் அஹமட்டைப் பார்த்து "ஆய்போவன்" சொன்னதும், இவனும் அவன் முன்னால் நின்று விட்டான்.
"ஆஹா...அஹமட் பொடியன் ஏதோ பேசப் போறன் போல"
என் மனம் நினைக்க, நானும் அவர்களை விட்டு சற்று தள்ளி நின்றேன்
.
அஹமட் சைனாக்காரனைப் பார்த்துக் கொண்டே நின்றவன், திடீரென அவனுக்குப் பதில் சொல்லாமல் விருட்டென என் பக்கத்தில் வந்தான்.
"ஏன்டா பேசல" இது நான்...
"அவன் நோட்டி" இது அவன்..
"வை டா" புரியாமல் அவனைக் கேட்டேன்..
அவன் சரியில்ல..சிகரெட் குடிக்கிறான். அவன்கூட பேச மாட்டேன்"
அவன் தன் பிஞ்சுக்குரலில் சொன்னபோதுதான் சைனாக்காரனை நோட்டம் விட்டேன். சைனாக்காரன் கையிலிருந்து புகை வளையங்கள்
வௌியேறின!
சிறு வயதில் பிள்ளையின் மனதில் நல்ல அனுபவங்களைப் பதிப்பது இன்றைய காலத்தின் கட்டாயத் தேவையாகும்...
No comments:
Post a Comment
என் கவிதாயினியில் விழி பதித்த உங்களுக்கு நன்றி......
என் பதிவு தொடர்பான உங்கள் விமர்சனங்கள் இன்னும் என் எழுத்துக்களைச் செம்மைப்படுத்தும்!