தாங்கும் மனைகள்

 

அவலத்தை சூடி அவனியிக்குள் முகவரியான/

அன்பினைத் தேடுகின்ற வயோதிபக் குழந்தைகள்/

உதிரத்தால் செதுக்கி உணர்வுகளால் காப்பிடப்பட்ட/

உறவுகள் உதறியபின் உறைவிடமானதே காப்பிடம்/

சுருங்கிய தேகத்தினுள் சுமையேற்றும் துன்பங்கள்/

சுடாராகி வாழ்ந்தவர்கள் சுகமழிந்த அனாதைகளாய்/

தனிமையைச் சுவாசித்து தனக்குள்ளேயே உருகி/

தளர்ந்த நடைக்குள் தன்னாற்றலை முடக்கி/

தள்ளாடும்  முகங்களைத் தாங்கும் கரங்களாய்/

தரணியில் முகங்காட்டுகின்றன முதியோர் மனைகள்/

ஜன்ஸி கபூர் 

சுமைதாங்கி

 

சுட்டெரிக்கும் வெயில் சுற்றும் மேலாடையாக/

சுடும் தரைக்கு நிழலே செருப்பாக/

சுறுசுறுப்பே மூலதனமாம் முதுகேற்றும் சுமைக்கே/

சுகம் மறந்த சுமைதாங்கி இவளே/

சுமக்கின்றாள் உறவுகளை சுற்றமும் போற்றிட/

உள்ளத்தின் வலிமை உழைக்கும் முயற்சியும்/

உதறிடாத தன்னம்பிக்கை உணர்ந்த வாழ்க்கை/

உயர்த்துமே உன்னையும் ஊக்கமும் வெல்லுமே/

வறுமை  சுமக்கும் வலியும் பறந்தோட/

வருமே உனக்குமோர் வசந்தமான எதிர்காலம்/ 

ஜன்ஸி கபூர் 

வீர மங்கை

அடுக்களை விதியென்று ஆக்கிய மானிடர்/

அதிசயத்து விழிபிதுங்க அரசாளும் பெண்ணிவள்/

காற்றும் அதிர்ந்திடும் காரிகை வீரத்திலே/

தூற்றும் பகைதனை துணிவோடு வேரறுக்க/

பறக்கின்றாள் புரவியினில் பாவையும் முழக்கத்தோடு/

சிறக்கின்றாள் புவியினில் சிரிக்கின்றாள் தாய்மையுடன்/

கையேந்தும் வாளினில் கைதியாவர் பாவிகளே/

கைப்பற்றும் ஆணவத்தில் கரைந்திடுவார் கலக்கத்துடனே/

வலிமையோடு வலியகற்றும் வல்லமைமிகு பெண்ணாய்/

வம்சம் துளிர்த்திட வழிதனைப் படைப்பாளே/

ஜன்ஸி கபூர்  

நாடோடி வாழ்க்கை

பிறப்பும் இறப்பும் வெட்ட வெளிதனில்/

சனநடமாட்டத் தளங்களே வாழ்க்கைக் கூடங்களாக/

எல்லையின்றிப் பறக்கின்ற சுதந்திரப் பறவைகள்/

நாகரிகம் தொலைத்த பழங்குடிகளே இவர்கள்/

இயற்கைக்குள் இசைந்த வாழ்க்கைப் பயணத்தில்/

இணைக்கிறதே வாழ்வியலும் போராட்டங்களைத் தினமும்/

எளிமையான வாழ்வுதனை எழுதுகின்ற விதியால்/

ஏக்கங்களைச் சுமக்கின்றனர் கனவுகளை உதிர்த்தபடியே/

நானிலத்தின் விரிகோடுகள் இணைக்கின்ற பயணத்திலே/

நாற்புறமும் சொந்தங்கள் உதிர்கின்றனவே வாழ்வியலில்/

கருவோர உயிர்ப்பும் தெருவோரம் உதிப்பதனால்/

வருத்துகின்றதே எதிர்காலமும் சிதைக்கின்றதே எதிர்பார்ப்புக்கள்/

திசையறியாத இறக்கைதனைப் பற்றிடும் நகர்வில்/

வசையும் இசைக்காதே சொத்தில்லா வாழ்க்கைக்கே/

அன்பினைப் பற்றிடும் மானுடச் சிற்பங்களாக/

அகிலத்தில் விதைக்கப்படுகின்றனர் தனிமைதனை இரசித்தபடி/

குடைகளாகும் மரங்கள்தானே  கூடுகளாகிக் காக்குதே/

விடையில்லாத போராட்டங்களே முகவரியாகும் வாழ்க்கையிலே/

கொட்டும் மழைதனில் கரைந்திடாத் தேகமே/

தொட்டுக் கொள்ளுதே கொளுத்தும் வெயிலையும்/

எல்லையும் பிரித்திடாத் தேசத்தில்தானே தினமும்/

எழிலோடு பூக்கின்றோம் பழங்குடி நாமென்றே/

உதிரும் ஏக்கமெல்லாம் பூக்கின்றதே கனவென/

உவகையின்றியே பயணிக்கின்றோம் அவலத்தினை யேந்தியே/

நானிலப் பயணத்திலே தன்மானம் காத்தே/

நற்குடியாகிப் பரவுகின்றோம் சொந்தங்களும் இன்றியே/

தெருவோர வாழ்க்கையும் தொல்லைதானே எமக்கே/

வருந்தினாலும் சிறக்கின்றோமே எதிர்பார்ப்புக்களையும் சுமந்தே/ 

திசையறியாமலே பறந்தே தானே உயிர்க்கின்றோம்/

திரும்பும் இடமெல்லாம் அணைக்குதே இயற்கையும்/

அன்பினை நேசித்தே ஆளுகின்றோம் இதயத்தையே/

அகிலத்திலே விளைகின்றோம் நாடோடி மக்களாகி/

ஜன்ஸி கபூர்