அசைகின்ற காற்றில் தடுமாறுகின்ற மலர்களை
அனுதாபத்துடன் பார்க்கின்றேன் இயற்கைக்குள் இசையாவிட்டால்
துடிதுடித்து வீழுமே இதழ்களும் மெல்ல
தரையைத் தொட்ட சிறகுகளாகப் பறந்திடுமே
மலரின் அமைதி பற்றிக் கவலைப்படாத
பட்டாம்பூச்சிகளை இரசித்துப் பார்க்கின்றேன் நானும்
தன் படபடப்பால் மலருக்குள் துடிப்பேற்றும்
தேன் உண்ணும் தீவிரவாதத்திலும் வியக்கின்றேன்
வானவில்லும் உடைந்து பறக்கின்றதோ தரையில்
வனப்பான சிறு உயிரின் துடிப்பில்
மனதும் ஒன்றித்துப் போகின்றதே அடிக்கடி
மகிழ்வின் உச்சத்தில் உறைந்து போகின்றேன்
வாசத்தை வளியில் பிழிந்தூற்றி வனப்புடனே
பூத்திருக்கின்ற மலர்களை நோக்குகின்றேன் புளாங்கிதத்தில்
காத்திருக்கின்றதோ தவிப்புடனே அமைதியும் அலைய
காதலில் படபடக்கின்ற பட்டாம்பூச்சிக்கான அழைப்பிது
அறிந்ததால் ஏந்தினேன் அதனசைவை எனக்குள்
தன் ஊசித்துளை உறிஞ்சியால் தினமும்
ஊனம் ஏற்றாத மென்னிதழ்களைக் கசக்காத
உயர்ந்த ஒழுக்கத்தினை எங்கு கற்றதோ
உராய்ந்து மகரந்தம் அள்ளும் பணியும்
உயிரோடு இசைகின்ற மேலான தாய்மைதானே
உருவாகின்ற ஒவ்வொரு பிறப்பிற்கும் வழிகாட்டும்
உத்தம குணம் கண்டு வியக்கின்றேன்.
உறிஞ்சிய தேனைக் காற்றும் உலர்த்தவில்லை
வருத்தத்தில் இதழ்கள் சிவக்கவும் இல்லை
அரு உயிர் கடத்திடும் பணிக்காக
விருப்பும் கொண்டதோ சிறு இதழ்களசைத்து
மறுப்பில்லாத அமைதிக்குள் அலங்கார மலர்களும்
மயக்கத்தின் தித்திப்பில் பட்டாம்பூச்சியும் சூழ்கின்றதே
உருக்களில் பல வண்ணங்கள் ஏந்தி
உற்சாகமாகப் பறக்கின்ற பட்டுடலைத் தொட்டுவிட
காற்றையும் துரத்துகின்ற சிறுவர்களின் மனதாக
உருமாறுகின்றேன் நானும் பட்டாம்பூச்சியை தொட்டுவிட
விண் நோக்கி நீண்டிருக்கும் பூவுக்குள்
இன்பம் துளைக்குதோ பட்டாம்பூச்சியும் அடிக்கடி
மலரைப் பற்றிய சிந்தனை இல்லாக்
காமத்தின் சூத்திரம் இதுவாக இருக்கலாம்
ஒவ்வொரு பூக்களாக நுகர்ந்திடும் சேர்க்கைக்குள்
கொஞ்சம் கற்பினையும் கற்றுக் கொடுத்திருக்கலாம்
அமைதியான மலர்களுக்குள் பரபரப்பை ஊற்றுகின்ற
அழகான பட்டாம்பூச்சியின் சுறுசுறுப்பும் ஈர்க்கின்றது
நானும் அந்த ரசிப்பினில் உறைகின்றேன்
நானிலத்தின் உயிர்ப்பிற்கும் கருதானே இவ்வுருவும்
குவிந்த இதழ்களின் விரல் நீட்டத்தில்
குதூகலகமாகப் பற்றுகின்ற பட்டாம்பூச்சியின் துடிப்புக்குள்
கலக்கின்றதோ உற்சாகமும் விடியலைத் துடைத்தவாறு
விரைவினைக் கற்றுக் கொள்ளும் நேரமிது
பட்டாம்பூச்சியின் பக்குவ முட்டைக்குள் நெளிகின்ற
முட்களைக் கொண்ட கம்பளிப்பூச்சியை விரும்புவாரோ
தொடுகையில் தெளிக்கின்ற விடத்தினை வெறுக்கின்றோம்
தீயதினைத் துரத்திடும் வேட்கையில் ஒதுங்கியே
நசுக்கிக் கொல்கின்றோம் பறந்திட முன்னரே
தீயோராகி துன்பத்தினை நுகர்கின்றதே பாவம்
ஆனாலும் பட்டாம்பூச்சியாக துளிர்க்கையில் துள்ளும்
மனதால் அள்ளுகின்றோம் அழகினை ஆசையாக
வெறுப்பும் விருப்பும் வாழ்வின் பக்கங்களாய்
வாழ்கின்றதே நம் எதிரில் பட்டாம்பூச்சியாக
ஜன்ஸி கபூர்
